Opluchting

Wat een opluchting dat ik er eindelijk was. Ze hadden me in Chumpon al gewaarschuwd en ik was er dus op voorbereid. Eigenlijk begon het wel goed, langzaam langs al die mooie, kleurrijke boten de pier uit. Maar even daarna, ik wist niet wat me overkwam: de catamaran ging toen op volle snelheid door de wilde open zee, bonkend en schuddend op en neer. Na vijf minuten stonden de eerste mensen al op om naar buiten te gaan met de plastic zakjes en pillen, die voor vertrek overal werden uitgedeeld. Ik hield het nog een half uurtje lang vol en toen was het ook mis. De details bespaar ik jullie. Een boot vol met zeezieke en grauw uitziende mensen, die niet wisten waar ze het moesten zoeken van de ellende. Tijdens de vaart heb ik me verschillende keren afgevraagd waarom ik hier zo nodig heen wilde...zo beroerd voelde ik me.....Wonderbaarlijk is het gevoel alsof je half dood bent ook onmiddellijk weer over als de boot stopt. Monter en vrolijk stapte ik dus weer aan land op Koh Phangan. Vanaf Chumpon eerst bijna twee uur varen naar het eiland Koh Tao, daarna nog vijf kwartier verder naar Koh Phangan.

Mijn maag heeft zich intussen weer heerlijk gevuld met een Thaise maaltijd😊

Geef mij dan maar een treinreis hier in Thailand! Gisteren ben ik van Petchaburi naar Chumpon gereisd: 2de klasse en een stoel aan het raam. Zeer comfortabel voor een reis van vier uur, ik heb genoten van de uitzichten. Er werd zelfs nog een maaltijd geserveerd, geweldig voor die (omgerekend) tien euro die ik voor het ticket heb betaald. En alle hulp met bagage, wat een service.

Chumpon is een provinciestad, vooral een plaats waar toeristen heen gaan om van daaruit met de boot naar Koh Tao, Koh Phangan en Koh Samui te gaan. Ik heb er overnacht, heerlijk gegeten en zelfs vanochtend thais ontbeten met soep, rijst en kip.

Hier blijf ik bijna twee weken, dus vanaf morgen ga ik het eiland ontdekken. Ik begin morgenochtend met het huren van een fiets.